Yaptigim bazi hatalar benden cok sey alip goturdu. Biliyorum ki gecmise gitme sansim olsa ayni hatalari yine yapacagim, yine eksilecegim. Yirminci yasima yaklasirken ayni zamanda kendimden korkmaya basliyorum. Yanlislardan son hiz kacmayi ve dogru kararlar vermeyi her seyden cok istiyorum. Farkinda degilim, belki yine hata yapiyorum.
Simdiki zamanla oyle ilgisizim ki... Gecmisin yukunu kalbimde tasimaktan sizlanip duruyorum. Hayata karsi nasil durmam gerektigini ogrenemedim cunku yanimda hep birileri oldu. Yalnizliga hem cok asina hem de cok yabanciyim. Ergenlige adimim da cok gec olmadi fakat duygusal olarak yetiskinlige erismem cok uzun zaman alacak gibi duruyor. Ne istedigini hala bilmeyen, kibirli ve alingan bir kiz cocuguyum. Yine de... yine de kendimi sevmezsem yasamaya devam edemeyecegimin farkindayim. Bir seyler uretmek kendime sevgi duymama yol aciyor, ipe sapa gelmez duygularimi somutlastirabilmek benim icin paha bicilemez bir eylem. Sirf bu yuzden 'hissetmeyi' cok seviyorum. Bir defasinda kendime duydugum ofke bile bana bir seyler yazdirmayi basarmisti.
Simdi, yorgunluktan titrerken, basim agriyorken ve zamanda yolculugu su anki bellegimle yapmayi dilerken tekrar eden bir sorgu surecine girmis bulunuyorum. Hala gun icinde veyahut geceleri aklima gelen o cehennemden firlamis azap gunleri canimi cok yakiyor. Cikamiyorum icinden, yine birilerinin eli gerekiyor tutmak icin, gozyaslarimi akitmak icin ve yine ayni seyleri yasamak icin.
Cok iyi biliyorum ki, ben yasamayi beceremiyorum. Deneme yanilma yontemini kullanmak icin fazla ciddi; basa gelen her kotu seyde intihar etmeyi dusunmek icin fazla gelip gecici bir yasam soz konusu benim icin. Bunu idrak ediyor, dogru buluyor fakat teorige dokemiyorum. Catlak camlarimin ardinda durup gelip gecenlere bakiyorum, camimi kim kiracak kim tamir edecek diye korkulu gozlerle ve dehset icinde yasiyorum. Bazi seyler hicbir zaman tamir edilmeyecek ve bazi insanlar dogustan mutsuzdur.
Simdiki zamanla oyle ilgisizim ki... Gecmisin yukunu kalbimde tasimaktan sizlanip duruyorum. Hayata karsi nasil durmam gerektigini ogrenemedim cunku yanimda hep birileri oldu. Yalnizliga hem cok asina hem de cok yabanciyim. Ergenlige adimim da cok gec olmadi fakat duygusal olarak yetiskinlige erismem cok uzun zaman alacak gibi duruyor. Ne istedigini hala bilmeyen, kibirli ve alingan bir kiz cocuguyum. Yine de... yine de kendimi sevmezsem yasamaya devam edemeyecegimin farkindayim. Bir seyler uretmek kendime sevgi duymama yol aciyor, ipe sapa gelmez duygularimi somutlastirabilmek benim icin paha bicilemez bir eylem. Sirf bu yuzden 'hissetmeyi' cok seviyorum. Bir defasinda kendime duydugum ofke bile bana bir seyler yazdirmayi basarmisti.
Simdi, yorgunluktan titrerken, basim agriyorken ve zamanda yolculugu su anki bellegimle yapmayi dilerken tekrar eden bir sorgu surecine girmis bulunuyorum. Hala gun icinde veyahut geceleri aklima gelen o cehennemden firlamis azap gunleri canimi cok yakiyor. Cikamiyorum icinden, yine birilerinin eli gerekiyor tutmak icin, gozyaslarimi akitmak icin ve yine ayni seyleri yasamak icin.
Cok iyi biliyorum ki, ben yasamayi beceremiyorum. Deneme yanilma yontemini kullanmak icin fazla ciddi; basa gelen her kotu seyde intihar etmeyi dusunmek icin fazla gelip gecici bir yasam soz konusu benim icin. Bunu idrak ediyor, dogru buluyor fakat teorige dokemiyorum. Catlak camlarimin ardinda durup gelip gecenlere bakiyorum, camimi kim kiracak kim tamir edecek diye korkulu gozlerle ve dehset icinde yasiyorum. Bazi seyler hicbir zaman tamir edilmeyecek ve bazi insanlar dogustan mutsuzdur.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder