Ait hissetmediğin herhangi bir pozisyonda olmaktan duyduğun rahatsızlık, er ya da geç görünür hale gelecek. 

 Gerçekçi bir toplumda, güçlü sezilere sahip bir insan olmak kişiyi çok zorlayan bir olgu. Yıllardır birlikte yaşadığın insanlardan birtakım öğretiler ediniyorsun. Akabinde bu öğretileri, çeşitli deneyimlerle pekiştiriyorsun. Fakat bazı anlar oluyor ki, ciddi bir karar vermen veya sonunun öngörülmesi çok zor olan bir riski alman gerekiyor. İç sesin yükseliyor, her ne kadar ona başvurmamış olsan bile... 

 Kendi sesini dinlemek, kalbinin sesini dinlemek, hissetmek... Bütün bunlar farklı anlamlara da gelebilir. Nazarımda bu kavramların tek bir anlamı var. "Kulağının ardına bakmak." Kulaklarımın arkasında doğal yollardan asla göremeyeceğim şeyler var. Ve ben de zaten o göremeyeceğim şeylere başvurmaktan bahsediyorum. Bu işin insanın kendi kendine yapabileceği bir iş olması güzel. Çünkü çoğu zaman, akla mantığa uyduramadığın sürece sezilerine göre hareket ediyor olman etrafındaki toplum tarafından hoş karşılanmayacak. Belki de haklılar, senin göremediğini onlar da göremiyor. Ama sen en azından hissedebiliyorsun. 

 Her neyse, çocukken yapmak istediğimizi söylediğimiz mesleklerde sonuna kadar haklıydık. Ruhumuza uygun olanı içten içe biliyorduk. Çevremizdeki insanlara uyduramadığımız şeyi, onların benimsediği şekilde mantıklı düşünmeyi öğrenince kendimize de uyduramadık.