"İnsanoğlunun amacı mutlak aşkı aramaktır. Aşk başkasında değil, kendimizdedir; onu biz uyandırırız. Ama uyanması için, bir başkasına ihtiyaç duyarız. Evren, sadece heyecanlarımızı paylaşacak biri olduğunda anlam kazanır." Aslında sevgi, başkasında değil; hep kendi içimizdedir. Açığa çıkması için sevgiye hedef olacak biri gerekir. Düşünün, kalbinde sevgi olmayan insan bir başkasını sevebilir mi? Sevmek öğrenilir mi? Hiç sevilmeyen biri de sevebilir mi? Ağzımıza yapışan sevgi sözcüklerine aslında inanmıyoruz. Duyarken de sarf ederken de. Dünyanın en çaresiz hissi sevgisizliktir. Bu hissin yakınından dahi geçmek istemiyoruz. Dünyaya geldiği andan itibaren insanın en büyük ihtiyacı sevilmektir. Bütün duygular sevmenin etrafında döner. Birine olan davranış biçiminizi onu sevip sevmediğiniz belirler. Ve sevip sevmeyeceğinizi de kalbinizde bulunan sevgi seçer. Dilerse yönelir, dilerse yönelmez. Ya da incinmiş bir şekilde kalbinize geri döner. Sevgi en yüce duygu; en güçlü silahtır. Küser, kırılır, affeder, affedilir, güler ve ağlar. Hatta şaşırtır ve şaşırır da. Sevgisiz insan hiçliğe karışır, yok olur. Anılmaz.