bu tutukluk ilk değil, bu kaybediş son değil.

bu kayboluş... süzülen tül perdenin ardındaki gündüz düşü.

genzimdeki kan tadı 

yenilmez kahramanların öyküsü

bu bir haykırış, 

kapkaranlık geceye.

puslu bir bakış,

yitip gitmiş sevinçlere.

tutkum yok ki benim.

tükettim.

her güzel şeye yaptığım gibi,

kötü sevdim.

ne kalan var, ne giden.

şimdi uğrayan bile yok.

yapayalnız bir haykırış bu.

gecenin karanlığa kavuştuğu o derin kuyudan

aşağıya doğru bir bağırış söz konusu.

 

   boş bir sayfaya bakmak ne garip; bembeyaz, tek çizik yok. insanın geleceği de böyle değil mi? yazıp çizdikçe boyutlanıyor, evirip çevirdikçe yolunu buluyor. aslında önemli olan geleceği boyutlandıran ve yolunu gösteren şeyin ne ya da kim olduğudur. kendimize sorduk mu hiç, şu an bulunduğum noktaya bilinçli bir şekilde mi geldim? insan bazen yolda yürürken bile dalgınlıkla hiç bilmediği bir yerde bulmuyor mu kendini, hiç başınıza gelmedi mi? geleceğe ilerlerken de dalgınlıkla hiç bilmediğimiz bir yerde bulabilir miyiz kendimizi? buluruz, kesinlikle. bu insanı korkutur mu ya da korkutmalı mıdır? planlı bir gelecek mi yoksa plansızca ilerlenmiş gelecek mi daha güzel olur acaba...

18 nisan  muhtemelen 2018

 

uyurken birbirimize bakamayız

çok da şey kaçırmış sayılmayız

nefesinin desibelini ölçerken

zihnim birkaç metre soldaydı

hiç hoşuma gitmedi

dokunuşunun duygularıma oluşu

kayıtsız kalamadım

yıkıldı zihnimin yokuşu

geri dönmeyeceğimi bildiğim bedenlere

kokumun sinmesine izin verdiğim

çok yakından bakmak istemedim

bir bebekmişim gibi 

giydirdin pijamalarımı

ama giydirdiğin gibi

bildin çıkarmasını

beni bırak, benim kalasım yok

gelesim de yoktu, gidesim de yok

ellerin kayıp gitsin tenimden

beni bırak, unuttum

üşüdüm ve titredim

dişlerimi sıktım

parmaklarımı şıklattım

bir büyü yapabilmeyi denedim

bütün resimlerin canlanmasını

bir kargaşa yaşanmasını 

seninle sırt sırta 

kaçışımızı

beni bırak, yaralandım

kasıklarımdan

zaten hastaydım

aklımdan

hiçbir önemi yok

evine git ve uyu

şiirlerimin başlığı yok ve

sana söylemem gereken

çok önemli bir şey var

bana bir daha bakma

kaçasım geliyor

beni bir daha sevmeye kalkma

kaçarım

çok güzel kokuyorsun

ama ses çıkararak uyuyorsun

siktir git ve uyu

 2019 mayıs 5

Yaptigim bazi hatalar benden cok sey alip goturdu. Biliyorum ki gecmise gitme sansim olsa ayni hatalari yine yapacagim, yine eksilecegim. Yirminci yasima yaklasirken ayni zamanda kendimden korkmaya basliyorum. Yanlislardan son hiz kacmayi ve dogru kararlar vermeyi her seyden cok istiyorum. Farkinda degilim, belki yine hata yapiyorum.

 Simdiki zamanla oyle ilgisizim ki... Gecmisin yukunu kalbimde tasimaktan sizlanip duruyorum. Hayata karsi nasil durmam gerektigini ogrenemedim cunku yanimda hep birileri oldu. Yalnizliga hem cok asina hem de cok yabanciyim. Ergenlige adimim da cok gec olmadi fakat duygusal olarak yetiskinlige erismem cok uzun zaman alacak gibi duruyor. Ne istedigini hala bilmeyen, kibirli ve alingan bir kiz cocuguyum. Yine de... yine de kendimi sevmezsem yasamaya devam edemeyecegimin farkindayim. Bir seyler uretmek kendime sevgi duymama yol aciyor, ipe sapa gelmez duygularimi somutlastirabilmek benim icin paha bicilemez bir eylem. Sirf bu yuzden 'hissetmeyi' cok seviyorum. Bir defasinda kendime duydugum ofke bile bana bir seyler yazdirmayi basarmisti.

 Simdi, yorgunluktan titrerken, basim agriyorken ve zamanda yolculugu su anki bellegimle yapmayi dilerken tekrar eden bir sorgu surecine girmis bulunuyorum. Hala gun icinde veyahut geceleri aklima gelen o cehennemden firlamis azap gunleri canimi cok yakiyor. Cikamiyorum icinden, yine birilerinin eli gerekiyor tutmak icin, gozyaslarimi akitmak icin ve yine ayni seyleri yasamak icin.
Cok iyi biliyorum ki, ben yasamayi beceremiyorum. Deneme yanilma yontemini kullanmak icin fazla ciddi; basa gelen her kotu seyde intihar etmeyi dusunmek icin fazla gelip gecici bir yasam soz konusu benim icin. Bunu idrak ediyor, dogru buluyor fakat teorige dokemiyorum. Catlak camlarimin ardinda durup gelip gecenlere bakiyorum, camimi kim kiracak kim tamir edecek diye korkulu gozlerle ve dehset icinde yasiyorum. Bazi seyler hicbir zaman tamir edilmeyecek ve bazi insanlar dogustan mutsuzdur.

 Harbiye'de sana gelmek için indiğim otobüs durağında inip avare avare yürüyerek Pangaltı'na kadar gelmiştim. Ara sokaklardan, esnaf lokantalarının, manavların önünden geçerek uzatabildiğim kadar uzattığım yürüyüşümün artık kısa bir molaya ihtiyacı olduğuna karar verip bir kafeye oturdum. İçine gereğinden fazla şeker koyduğum kahvemi içerken aklıma senin 'çayı buçuklu şekerlerle içmek' hakkında yazdığın bir cümle geldi. Ardından "Madem öyle, hadi koş" gibi bir cümleyi yazdığın için ben fark etmeden zihnime kazınmış. Yoksa ilk okuyuşumdan sonra sesli şekilde defalarca okuduğumdan değil, kesinlikle. Bazen durup dururken seni asla aklımdan atamayacağım ve ömrümün sonuna kadar seni beklemek istediğim için hiçbir erkekle yakınlaşamayacağım geliyor. O kadar korkuyorum ki... Çocukluk işte, sana çok çabuk bağlandım. Olgun bir kadın böyle yapmazdı. Dirayetli olur, sebat gösterir ve istediğini almak için sonuna kadar kendini düşürmeden uğraşırdı. Ben kendimi düşürmekten çok korktum. Ama elbet bir gün ortaya çıkacak olan istediğini elde etmek uğruna her şeyi mubah gören bir tarafım da var. Umarım o an bunu ortaya çıkarmak için doğru kişi olduğuna karar veren ruhum büyük oranda yanılıyor olmaz.

 Bardakta kalan soğumuş son yudumu içince kahvem bitmişti fakat senin hakkında düşüneceğim şeyler henüz bitmemişti. Hatta hiç bitmeyecek gibiydi. Bu da beni korkudan delirtiyordu. Hava kararmaya ve iyice esmeye başladığında evlerin bahçeli duvarlarını süsleyen visteryalardan burnuma gelen ferah kokularla yoluma devam ettim. Geldiğim yoldan dönmemeye karar verip sanki çok biliyormuşum gibi yolumu değiştirdim. Küçük ve isteksiz adımlarla ayaklarımı bir nevi sürüye sürüye ilerliyordum. Nereye gittiğimden de nereye varacağımdan da habersiz. Gözkapaklarımın üzerindeki ağırlığa dayanamayıp gözlerimi biraz kıstım. Üzerinde yürüdüğüm kaldırımın her iki yanında da bistro veyahut kafeler vardı. Çantamdan bir sigara çıkarmak istedim. Çok üşümüştüm, defalarca katlayarak küçücük hale getirdiğim hırkamı bulup çıkardım, çantamı bacaklarımın arasında kıstırıp hırkayı üzerime geçirdim. Bacaklarımın arasına doğru eğilip çantamdaki çakmağımı aradığım sırada çantamın ön gözünden bir şişe  hafif eğimli kaldırımın üzerine yuvarlandı . Eğilip aldım, bir zamanlar rahat uyumak için kullandığım lavanta esansı. Bu kavuşmanın şerefine bileklerime birkaç defa damlattım ve bileklerimi boynuma götürerek ovuşturdum. Kokunun üzerimden ayrılmasını istemediğim için sigara içmeyi biraz ertelemeye karar verdim. Hırkamın kollarını parmaklarımla çekiştirip ellerimi içine gizledim. Çantamı bacaklarımın arasından omzuma aldığım ve kafamı kaldırıp halihazırda birkaç adım attığım sırada seni gördüm. Sırtını ve turuncuya çalan tişörtünü, dokunmaktan delicesine haz duyduğum kollarını. Ellerini önünde birleştirmiş bir şeyler anlatırken bir yandan kahkahalar atıyordun. Dikdörtgen bir masanın etrafında oturan dört kişi. Seni o kadar özlemişim ki, saçlarını, ellerini, kahkahanı. Hiç düşünmeden oturduğunuz mekana girdim. İçerisi çok kalabalık ve duman içindeydi. Masanıza doğru yaklaştım, bana arkan dönüktü. Sakince arkana yaklaşıp durduğumda karşında oturan arkadaşların gözlerini dikmiş bana bakıyorlardı. Bunu fark edince arkana bakmak için bir hamle yapmış olsan da beni görmeye henüz hazır olmadığını düşünüp bir kez daha bakmak için delirdiğim yeşil gözlerini iki elimi uzatıp avuçlarımın içiyle kapattım. Hınzır gülüşümden sonra arkadaşların, bir sorun olmadığını ve sadece sana sürpriz yapmak isteyen bir tanıdığın olduğumu düşünmüş olmalılar ki suratlarındaki gergin ve sorgulayıcı ifade yerini rahat ve meraklı bir tebessüme bırakmıştı.

 Bir an için sessizlik oldu ve ben ona daha yakın olmak istediğimi hissettim. Beni kokladığını fark ettim. Evet canım, birini kokusundan tanımaya çalışmak çok hoş bir yol. Eğilip yanağımı kulağına dokundurdum ve fısıldadım. "Bil bakalım ben kimim?" Cevap vermedi. Kafasını sağa sola sallayıp ellerimden kurtulmaya çalıştı. Karşıda oturan iki çocuk kikirdemeye başladı. İstese pekala kurtulurdu ellerimden. Boynu ve tişörtünün yakası arasında açıkta kalan kısma bir öpücük kondurdum. Bir anda beni karşısında gördükten sonra şaşkın bakışlarını hayal ettim. Çok tatlıydı. Ama hepimiz biliyoruz ki çoğu şey hayallerimizdeki kadar güzel olmaz, hatta bazen yakınından bile geçmez. Hikayenin bu kısmını ben yazıyor olsaydım o öpücükten sonra arkamı dönüp hızlı adımlarla mekandan çıkıp kaldırımda koşar adım yürümeye başlardım. Arkama bakmadan. Köşeyi döndüğümde belki de bileklerimi koklayabilsin diye sürmüş olduğum lavanta kokusunu maskeleyebileceğini umursamadan yakardım sigaramı. Gücünü arttıran rüzgarın tersi yönünde durup derin nefesler çekerken cızırtısını duymaktan zevk aldığım sigarayı sanki sahip olduğum en değerli şeymişçesine tutardım iki parmağımın arasında. Kalbimde duyduğum sızıyı geçiştirmeye çalışarak elimin tersiyle silerdim gözyaşlarımı. Sonra hiçbir şey olmamış gibi, henüz durağa varmamış ve dolayısıyla durmamış olan bir otobüsün önüne atlayıp beni almasını sağlar, defolup giderdim. Ama yapmadım.